SAMPU SAMPERA: KAPSULA NG MGA ENTRADANG PULOS WALANG KATUTURAN

1) Ang Sopas, Bow.

10 years ago simple lang ang hanap ko sa babae: di na baleng maganda basta mayaman lang at mabait. 10 days ago halos nondescript na ang features ng aking wanted-esposa: kelangan jayub syang magluto ng sopas.

Sopas. Sopas da voice of an angel. Kung gusto mo akong pakainin sa panahong wala akong gana, subukan mong harapan ako ng kumukulong mami at kakain ako kahit isang balde. Nung minsang mapunta ako sa bahay ng Kumparemg Antolin at Kumareng Kayla, nagluto si Mare ng bagong diskubreng minestrone. Sa unang higop namin ni Pare, nagkatinginan kami at sa isang iglap parang nabasa nya ang pagdaan ng trahedya sa buo kong pagkatao. "Honey", pasigaw ni Pare kay Mare, "anong klaseng sopas tong hinanda mo kay Pare, bat lasang putang-ina?"

Sa mga nagbabasa netong blog ko na gusto akong mapangasawa, kung magaling kang magluto ng sopas ay i-email mo ako pronto ng marriage proposal mo, honey, har-har, pero wag na wag lang kitang mahuhuli na nagho-hoard ng sangkatutak na medyas galing sa Salvation Army at baka matulad ka kay Mareng Kayla na kaylaking trahedya at matulad naman ako kay Pareng Antolin na atakbo atulin.

2) Isang Maalinsangang Addendum sa New York State of Mind.

Sa Greenwich Village daw nanirahan ang magagaling magsulat kaya kung merong angkop na katawagan dito, pwede na yata ang Republika ng Panitik, Republic of Letters. Ang lufet, ika nga ni kiwipinay na crush ko sana kaya lang galit sya sa aking pagiging magalang. Oke, oke, so sa Village nanirahan ang mga mapanitik. Sino-sino sila? Stephen Crane. James Agee. Edna St. Vincent Millay. Herman Melville. James Fenimore Cooper. Edgar Allan Poe. ee cummings. cbs. Not.

3) The Idiot and the Idiot Box.

Hindi ako mahilig manood ng tv pero nung isang araw na maupo ako sa sofa sa sobrang kapaguran e napaharap ako sa telebisyon ng wala sa oras. Ifinlash ang commercial ng Pier Imports, showcasing their new line of furniture fabrics, mga kakaibang prints ng sofa at love seat covers. Sabi ng ad na lintek sa come-on: Turn off the tv, watch the couch. Galeeengg. Kung ganun kagara ang mga sofa covers, pwede na akong maging tv potato (o tv potatoe, kung ako si Dan Quayle).

4) The Incredible Connection Between Manhattan and Manila.

Upos na ang mga lumulutang na yelo sa East River. Josme. Pag nahulog ka sa ilog na to mga panahon ng Enero Pebrero, patay kang matanda ka sa paninigas ng dugo't kalamnan mo. Di gaya sa Pasig River. Pag nahulog ka dun, di ka mamamatay, pano naman kasi eh patay ka na bago ka pa man ihulog dun, courtesy of your friendly neighborhood executioners.

5) Language as Culture.

Speaking of executioners, naisip ko ang salitang salvage. Sa Inggles ang ibig sabihin ng salvage ay i-save o kaya iahon tulad ng mga lumubog na barko. Sa Pilipino ang salvage ay kabaligtaran: sa halip na i-save o iahon, ibig sabihin e deduin o ibaon.

6) Hocus-Focus.

Sa panahong ito na playoffs season ng NBA, alam nyo ba ang routine ng mga manlalaro kung pano sila nakakapag-focus? Ikaw, ano ba ang ginanagawa mo, kung meron man, para makapag-concentrate lang sa, say, final exam sa school.

Nung last day ng exams namin sa college, sabi ko sa tropa ko na si Gerry Barako (na pwedeng ilako pang-kasta dahil hayop sa hyper ang kanyang semilya), "Tol, basa ako ng basa pero ala na pumasok sa yutak ko." Sagot ni gago, "Buti ka pa tols yunlang, ako nga e basa ng basa di naman ako marunong magbasa."

7) Protect Thy Recipe.

Me magaling na babaeng blogger na nagsisintir dahil ninenok daw yung recipe nya na nalimutan ko kung ano, kaldereta yata, o bopis, o sisig. Ako kaya, maggawa ng recipe ng Nilagang Talong -

- kumuha ng talong, bahala ka na sa haba.
- magsalok ng tubig, bahala ka na kung san galing
- butas-butasin ang talong (irony ng buhay) para madaling maluto
- ilagay ang talong sa tubig, tapos pakuluan
- hanguin ang talong pag ang kulay violet nya e tuluyang nawala

Pano kung me magnenok nitong recipe na to, gayahin word for word, magsisintir din kaya ako? Alin kayang parte ng recipe ko ang talagang akin? Dapat bang nenukin ang recipe ng isang mala-sinaunang ulam o putahe ng di nagpasabi sa pinagkopyahan? Dapat bang magsintir ang pinagnenukan ng walang paalam?

8) Paradoksis ng Buhay.

Sabi ni Eduardo Galeano e andami daw paradoxes ng kasaysayan: ang pinaka-French sa lahat ng French na si Napoleon ay di talaga French; ang pinaka-Ruso sa lahat ng Ruso na si Stalin ay di-talagag Ruso; ang pinaka-Aleman sa lahat ng Aleman na si Hitler ay pinanganak sa Austria; at ang mga taong tinaboy ni Hesus sa templo dahil binabastos nila ito (mga mangangalakal at kapitalista) ang syang nagtatamasa ng biyaya tuwing Pasko.

9) Ang Blonda, Bow.

Me isang seksing blonda ang pilit binubuksan ang pinto ng kanyang kotse sa pamamagitan ng tinidor. May lumapit na pogi, Miss ano problema? Naiwan ko yung susi sa loob, sagot ni seksi, Eh kelangan ko nang itaas ang bubong ng convertible ko kasi uulan at mababasa ang loob ng koche, leche.

10) Ang Dakilang Cyber Brain Dead User.

Ako yun. Talo ko pa nga si Jack McKeon na manager ng Florida Marlins. Nung tanungin si Tanda kung meron syang iPod, sabi nya, "iPod, what is an iPod, I have a tripod". Ako, ala din akong ipod o kahit anong kaek-ekang mp3 o whatever. Kahit minsan di ako nagdownload ng music sa computer at di ko alam (at interesadong malaman) yung pinagsasabi nilang music files. Di rin ako nakapag-chat sa buong buhay ko, di ako madunong maglink, at higit sa lahat, pag nawala tong lahat ng entries ko dito di ako alam ang gagawin ko. As if kelangan me gawin ako, ano?

ANG PAGHIHIMAGSIK (pahina 4)
cbs' glossary

adick - one who is obsessed with the male thingie
assholic - a jerk who never gets tired of his being
assuasage - to mitigate one's pain with an offer of longganiza
crapper - hiphop baloney
dietective - nutritionist who investigates harmful calories in food
Donald Tramp - an oxymoronic person
encarnage - to promote a bloodbath
endangement - commitment to marry a criminal
endowered - beautiful body given as legacy
ensalata - canned salad
grated recitation - cruel practice of slicing students and setting them on fire
gulawoman - feminist gel dessert
hi-tex - 70's card game in the Internet
hypocratic oath - recited vow of some newly-inducted doctors
impersonalist - one who imitates somebody acting indifferently
inventurdy - record of bowel movements
iPot - excrement of a musical geek that may advance into an e/bak
jogalogs - teats that have served the prurient needs of the masses
karakooke - Japanese-made sing-along component for those who thought they can sing
kalakooke - same as above, made in China
kurangot - booger in Japanese
kulangusche' - booger in French
kulanguti - booger in Italian
kulangutn - booger in German
quo langot - booger in Latin
Koljak - cop with zero hair and zero hit with women
pogeek - handsome nerd
powetic - man/woman with cute ass
sufferage - right of poor people to vote for those who bought them
sympatay - empty feeling of congeniality
tabook - illegal book
trancsendentist - preeminent doctor of medicine
Yahoot - search engine for bad jokes

ANG PAGHIHIMAGSIK (pahina tres)

Kapag mahilig kang magbasa tapos antalas pa ng memorya mo, pag nagsusulat ka at nililikom mo ang mga impormasyong nakaimbak sa katakutakot na diskette sa utak mo, minsan di mo namamalayan na ang pinagsasabi mo pala e galing sa mga nabasa mo at di mo sariling linya. (Kung matalas ang memorya, e bat di mo tanda na di pala sa yo ang quote? - ed) Naalala ko tuloy yung sabi ni Prof UZ Eli ng UP Los Banyos (no wonder ang hilig mong mag u-u!), "Kesa paulanan mo kami ng quotations mo e bat di mo na lang kami i-refer dun sa kino-quote mo" (or something to that effect, please disregard the q marks).

Aray. Sapol ako dun sa sinabi ni prof kasi lagi akong nagko-quote. Feeling ko nga e pekeng-peke na ako, tapos dakdak lang ng dakdak, kaya sa mga taga-Hunan province ako siguro yung tinaguriang pekeng dakdak.

Nung bata-bata pa ako at hasa na sa pagko-quote, nagsulat ako ng short story na semi-autobiographical at patungkol sa sarili kong peke. Sa kwento, ako na professional writer narrator ay inakusahan ng plagiarism at sa sobrang konsyensya e sinaksak ko yung sarili ko ng bolpen. Death by profession. Nung binasa ko ang kwento, sabi ko, Que pangwet. Tinago ko ang manuscript sa baul para di na masilayang muli. Death by isolation.

Kaya eto ako ngayon, walang maisulat kasi nga sabi ni UU e irefer na lang daw kayo sa mga dapat kong i-quote kesa sapawan ko kayo ng mga di akin. At dahil si U ay inherently cool, otherwise termed as hipso-facto, puntahan nyo na lang sina -

Pindar, Praxilla, Attilla, Mozilla;
Plautus, Lucretius, Ennius, Annus;
Rufinus, Musaeus, Nonnus, Anonymous;
Epodes, Bacchylides, Alcides, Herodes;
Ptolemy, Bacchimi, Agamy, Baho-me;
Horatius Flaccus, Boratius Catullus;
Ariadna, Anacreontea, Anaconda, Anacngtocua

Tanong nyo na lang kay U kung ano yung iko-quote ko sana.

ANG PAGHIHIMAGSIK (ika-2 pahina)

Sabi nung mga marurunong, Tell me what book you read and I will tell you who you are. A-he-he. Halimbawa daw: if you read Tolstoy, they can tell that you are highly intelligent and highly focused.

Tell me the analysis you make and I will tell myself who I am. Hindi pala ako matalino. A-he-he. Kasi sa akin, if you told me you were reading Tolstoy, the only thing I can tell of you is that you were reading Tolstoy.

Parang arogante kasi ang dating sa akin nung kasabihan, parang Hmmp, yan lang pala kaya mong basahin, o eto ka, level 2 out of 10. If you should not judge a book by its cover, then you should not judge a reader by the books he covers, unless siguro antayin mong i-judge nya mismo yung libro na binasa nya. Yun ngang anak ng pinsan ko, 6 na taon lang nagbabasa na ng Communist Manifesto pero di ko pa rin sya sinabihan na, You have all the signs of leaning towards the left, kasi naman, baliktad yung libro habang binabasa nya. Dyslexic ba yun, ha? ha?

Dun sa isang forum na pinamumunuan ng isang gatpuno, me nagcomment (dun sa books-you-read-thread) na mapanghimasok, sabi nya, Aiii, ako, ako, nabasa ko din yang The da Vince Code!!! Balak ko sanang pasukin yung forum para matanong si kumag, Bok, yan bang libro na yan yung tungkol sa mga kodigo sa school nung araw ni Vincent Daffalong?

Speaking of da Vinci Code, me suspetsa ako na yung libro e me mga subliminal messages sa teksto na nag-uutos sa nagbabasa nito na wag tigilan ang pagbabasa, at wag tigilan ang pagco-comment na matibay na matibay ang dating ng libro, at bukod dito ay may addictive substance din na nakapahid sa cover ng libro na pag hinawakan ng nagbabasa ay di na nya mabitaw-bitawan ito.

Suspetsoso akong tao. Suspetsa ko ang tingin ni G. Jenkins at G. LaHaye sa mga nagbabasang tulad ko e pinanganak lang kahapon. Dun sa Left Behind (bale first in a series of 1,000,000,000 nung libro), pinakita nitong 2 kumag na authors kung gano daw katalino ang impressioned "Antichrist" sa persona nung Romanian na nakalmutan ko ang pangalan, nagsalita daw sya sa opening session ng UN, at para ipakita sa mga attendees (at sa mga readers) kung gano katalino itong Romanian kumag e binanggit nya sa speech ang lahat ng nation-members ng UN in freaking alphabetical order! Manghang-mangha daw ang audience nya. Susmarya. Si Pamela nga na nagbigay sa akin nung libro, manghang-mangha din. Susmarya. Should I judge her or should I not? Sino kayang gago ang gustong magmukang idiot na gaya ni fictional Romanian Idiot.

Speaking of Antichrist, dun sa An Echo on Heaven ni Kenzaburo Oe, may magandang diskurso tungkol sa original meaning ng Antichrist. Ibig ba daw sabihin ay laban kay Kristo, o bago kay Kristo (as in Ante Christ?) May mga ibang bagay na nakapagpa-aliw sa aking dito sa libro ni Oe. Di ko alam kung semi-autobiographical sya pero ang porma ng narrative ay memoir-ish, tapos may karakter doon na si "Cosmic Will" or simply Coz na isang Pilipino stage actor na naging kaibigan ng narrator na si K (as in Kenzaburo?) nung nagperform sila sa ibat-ibang cities sa Japan.

Nung sinusundan ko yung performances ni Coz, parang sabi ko, Hmm, kilala ko itong isang ito, parang totoong tayo yata, hanggang sa binaggit ni K yung conversation nila ni Coz na balak daw nitong magsapelikula nung kwento nya tungkol sa isang Pilipino na nagtungo sa Olympics at nagbenta ng kung anu-anong native crafts, tapos along the way e nagtrabaho sa isang chicklet company. Sounds familiar? A-ha!!! Si Eric de Guia na tubong Baguio! AKA Kidlat Tahimik, sya yung alternative-world renowned writer-director of Filipino indie films Mababangong Bangungot at Turumba na nanalo yata sa Berlin Film Festival. Doon yata sa Turumba ko napanood yung kinwento nya kay K.

Medyo hindi lang maganda ang naging dating nya kay Coz dahil dun sa isang performance nila, may eksena ng dalawang batang nagpakamatay, yung isa e nasa wheelchair, tapos grabe sa kataklesan yung dialogue nung dalawang bata prior to the suicide na in Tagalog pa mandin (at yung isang grupo ng audience na mga Pilipino workers e tawanan daw ng tawanan, which means katatawanan ang dinayalog ng 2 batang actors even if the scene was supposedly dramatic dahil pre-suicide nga, di ba?). Ang siste nito, yung sponsor mismo ng tour nila Coz na si Marie, yung dalawang anak nya e nagpakamatay, yung isa e nasa wheelchair dahil baldado, which goes to show, sinatirize pa nina Coz yung pinagpipighati ng financier nila.

Naisip ko, Ah, fiction lang itong librong ito. Bakit kamo, e hindi naman tactless tayong mga Pilipino, di ba? Hindi naman tayo insensitive sa mga baldado, di ba? Hindi naman tayo tumatawa pag nakakakita tyo ng pilantod, di ba? Hindi naman tayo sumisigaw ng "Hoy Kalbo" pag nakakakita tayo ng kalbo, di ba?

Higit sa lahat, we don't judge a book by its cover, di ba?

(e-2-2-loy)

ANG PAGHIHIMAGSIK NG MGA LIBRO
- unang pahina

Sabi ni Wislawa Szymborska sa kanyang Nobel Lecture, They say the first sentence in any speech is the hardest. Well, that one's behind me, anyway.

Sabi ko naman, The first sentence in any blog is the hardest. Well, that one's behind me anyway. Ang problema ko na lang ngayon dahil libro ang topic e baka magpara akong pintor na na-trap sa isang corner nung nagpinta ng sahig dahil nawili sya sa pagpinta. Gagamit na lang ako ng quick dry paint tutal quick dry wit naman ako e.

Libro. Panitikan. Piksyon. Antolohiya. Tula. Teksto. Tekstong Bopis. Langya ka. Mag-update ka naman. Pinaltan na ba? Ang tome? Ng toma?

Pag libro pinag-usapan ako mismo ang magkokorner sa pintor. Ako yung pintura, tas sasabihin ko sa kanya, Jan ka lang, usap muna tayo, sino paborito mong author ng piksyon?

Sa isang dinner/dance ng mga nurses sa Upstate NY meron akong nakatabi sa table na nursing professor. Amerikana at may PhD sa Health Management. Hindi sya nagsasayaw dahil baka daw una pang mabakli yung tuhod nya sa takong ng sapatos nya. Nyar. Ayoko din namang magsayaw dahil parehong kaliwa ang paa ko tsaka isa pa ayoko syang isayaw dahil pag nabakli ang tuhod nya at nabuwal sya sa akin, patay, para akong nabagsakan ng aparador. Aparador Beauty sya, in other kind words, kaya kontik ko na syang tanungin, Ma'am, san nakalagay ang mga twalya?

Tas kwento sya tungkol sa mga studyante nya, ako naman, Oya? Ho-hum.
Tas kwento ako ng kahunghangan sa opisina ko, syanaman, Oya? Ho-hum.
Tas kwento sya tungkol sa propesyon nya, at syemps ako, Oya? Ho-hum.
Tas kwento ako sa issues ng propesyon ko, ika nya ulit, Oya? Ho-hum.
Tas bigla napunta ang kwentuhan sa sa libro, sabi nya ang current read nya e Metamorphosis ni Ovid, sabi ko, O My Gulay, lagyan nyo po ng bagoong, pinakbet na!!! Antingin ko kay Ma'am nagmetamorphose into Cameron Diaz' ang mala-balyena nyang pigura. Hu-wat, sabi ko, you love the classics? Sabi nya, Why, don't you? Tas kinilig ako, sabay quote para kunyari me alam ako, You know Doctor, translation is doomed to metaphor. Ayun, nakorner ko na sya, sya ang pintor, ako ang pintura, sinu-sino na pinagko-quote ko isip ko naman kasi, No bang alam nito bukod sa magtusok ng injection sa pwet? Tas maya-maya, sabi nya sa mga pinagsasabi ko, I think I've read that from John Dryden. Nakupow, nalintikan na, sabi ko, I think you DO know literature. A little, sabi ni balyena, I have a Masters Degree in the Classics from C.U.

Hanggang sa matapos ang party, andun kami sa table, nakikinig pa rin ako sa kanya habang naglelecture sya sa ebolusyon ng translation. Hanep, bok, nakorner ako.

Libro, libro, tulungan mo ako...
(e-2-2-loy)

SAUL BELLOW (1915-2005)

In an essay on Saul Bellow literary critic Alfred Kazin quotes him as saying that a novelist's function is greater than that of a saint's. I am neither a poser-novelist to concur nor a sham-saint to dispute but I'll comment because I wish to be both, wishfully with just a little effort on my part: forget the function; a novelist's death will always be overshadowed by that of a future saint's.

We will never know if Bellow's demise would have commanded lengthier newspaper space and extended topics of conversation if it didn't happen right after Pope John Paul's own. Bellow had some Polish connections himself, being born in Quebec with a huge Polish population, so probably the Poles must have given him some thoughts too in their prayers for the beloved pope.

One other thing I am not is being Pole, though heaven help me that not a single one of them reads this blog for I will bash: everytime I struggle to look for some files and find my assistant screwing up her alpha filing, I chastise her, Are you Polish? But here's what I am, I am an admirer of both deceased.

Saul Bellow came into my consciousness courtesy of my sister who, when I was in High School, adored her and Roth and Updike and Hemingway and Faulkner for all I cared. I was probably 15 with the reading aptitude of a 12 when she asked me, probably even forced me, to read Henderson the Rain King, which I did, to no avail. To no avail because, excuse me, I did not understand what I read.

All writers are good (because bad writers are not writers?) and some writers are great, according to another critic, but Bellow to him belongs to the even rarer breed of writers that are better than great writers, and for one extremely good reason: he cannot be copied.

For all intents and purposes I agree. First, not everyone, including me when I was 15, can read Bellow. His works are an overindulgence of characterizations and descriptions that if you looked at his most famous short story The Silver Dish and tried to read the first and last sentences of any paragraph, you will be hard pressed in finding a connection between the two.

Bellow's wife Janis once said that a reader cannot read him without being aware of his laughter beneath every word. Which is definitely true. One exact way of properly reading him is by picturing him as writing while laughing, and of course at your expense.

(No connection: Take the first two letters in Updike's name, then take one l from Bellow's, and then tell me who sits where. Who do you think is better? Why has Updike not been bequeathed a Nobel, for Alfredssake!!! No offense, Sir Saul.)

Ahhh, Silver Dish. I read this short story (chosen by, uhmmm, John Updike as one of the greatest in the last century) thrice. First, while a freshie in college, and the outcome was bad. I dropped it after the 2nd or 3rd freakin' page. I was no longer a moron but I was not able to follow what I was reading. The second time was 5 years ago when I bought the Greatest American Short Stories. The result was just fine, or a good ho-hum, uh-okay if cute, but really just fine...

I read it again the other day, after the news of his death. The terrible miracles of death! I loved the story.

I am now a Bellovian convert, somebody who finds awe in his description of a character "with an honest nose". Har. If he laughed I must laugh, too, or in the midst of numerous readers in a fullpacked library I must only smile, wryly, if possible, for I will be experiencing the joy of literary creation very obvious in Bellow's prose. Obvious, just as the others' greatness are unnoticeable.

I have started reading Seize the Day, his novella where the character Tommy Wilhelm sees the great crowds walking in Broadway Uptown (where was this book when I was doing my entries New York State of Mind?) and and seems to see "in every face the refinement of one particular motive or essence - I labor, I spend, I strive, I design, I love, I cling, I uphold, I give away, I envy, I long, I scorn, I die, I hide, I want."

As tribute, and in this my hidden pseudo-Nyorker persona, I will try to be the Everyface, the Everyman, that Wilhelm sees in Broadway Uptown, serving as my response-applause to the trasition of a great man, Fare thee Well, Sir Saul...

And so...

I spend
- a lot of money on books
- a little attention to pro bono
- a lot of time in the Internet
- a little isolation from sin

I strive
- to serve stronger in tennis (and fail)
- to keep awake in the morning (but hardly succeed)
- to not be an average person, and succeed mightily (I'm way below)
- to pay attention to anything, and fail mightily (fail mightily to what?)

I love
- my daughter Angela Solis, even if she does not respond to my text
- to read Montaigne while doing my thing in the toilet, knowledge in, garbage out
- to discover all the corny bloggers in the Internet
- Jars of Clay

I cling
- to my faith, even if my faith kicks me in the butt
- to my bedsheet, everytime my alarm kicks me in the butt
- to my principles, in the few times that they visit
- to the vine...Today

I envy
- U. Eliserio's vow of secrecy
- Schadenfreude's vow of chastity
- Donald Trump's vow of poverty
- Toilet bowl of charity

I long
- to hug Charlotte Belialba
- to break bread with Jobert and sip tequila with Belle
- to read the blog of Marcus Solano
- to savor the adobo of Jet David

I hide
- because I belong to a family of baboons
- even though I show up on dates
- though not seek
- and you will never find

I want
- to see a picture of kiwipinay
- to find the blog of UZ Eliserio and his nerve!
- to rotate my lungs
- to be Saul Bellow's description, probably the honesty in someone's nose