TOMA AS SHOWBIZ

Glug-glug-glug...my favorite showbiz, tomadachi bottoms up, though she too, along with the rest, I left behind, not fully but virtually, nagtira ako ng konti nya para pampasosyal, pampalaway ng bibig kong nanunuyo, pampakatas ng laway kong nanunuya...

I admit without shame, share in this admission, I was a social drinker to the bottomest up. The genesis of my drinking is worth spilling...

Gagradweyt kami ng high-school, napagkayariang mag-overnight kina Z, anlaki ng bahay nila, sinlaki ng gym sa school. Sa backyard, puro kahayskulan ang pinaggagawa namin, damn be the principal, down with childishness, we were grown ups, yeahh brothers let's drink to dat. Naglabas ng dalawang malalaking bote si J, white kasol, naalala ko tuloy yung naka-bikining babae na nangangabayo, bastos na babae, you're not appropriately dressed for the occasion. (bastos na babae: 'but the occasion is your drinking!' teen cbs: then I stand corrected.)

'This is for the cardinal's spuff for the first time', sabi ni J, beterano sa inuman, tanggero primera klase, habang lahat kami ay namalikmata sa kanyang ritwal de pataranta. Tinaas nya ang baso na half full ng white kasol (o half empty kung pessimist ka bukod sa korni) at bilang pagpapatotoo sa 'for the first time' ay tumungga sya ng one time, sinundan ng pagpalo ng kanang hintuturo sa edge ng mesa, sinundan ng kaliwang hintuturo, sinundan ng pagpadyak ng kanang paa sa lupa, tapos yung kaliwang paa, tapos biglang tayo, then biglang upo. Yun ang first time.

'This is for the cardinal's spuff for the second time', patuloy ni J, at syempre alam na namin ang kasunod, matalino kasi kami bukod sa excited. Dalawang lagok, dalawang daliri na ipapalo sa mesa ng dalawang beses, dalawang padyak ng kanan tapos kaliwang paa, dalawang movements ng pagtayo at pag-upo. Magagaling kami sa sequencing at abstract reasoning, kaya syempre ulit, alam namin ang gagawin sa 'This is for the cardinal's spuff for the third and final time'.

Ayunnnn, tapos kelangan gagayahin namin, parang h-o-r-s-e, di dahil sa lahat kami mukang kabayo (yung iba kasi mukang kambing, yung si Jacob nga, pronounced as Hakob, mukang kabayo na amoy kambing) at pag me mali sa sequencing, balik sa umpisa.

Natapos ang ritwal ng bandang alas-dose ng hatinggabi. Surreal, man! Ang compound nina Z nagparang war zone. Sa grotto, may tatlong nagsu-swimming, yung isa without his intention, tinulak lang. Yung wall na especially designed na parang granite boulders, asus, me nakapilang nagwiwiwi na parang firing squad, nauntog pa yung isa. Di mabilang ang nakahilata sa damo. Si J nasa ibabaw ng mesa, nakahiga at anlakas ng hilik, me pilyong naglagay ng gumamela sa tabi, nagsindi ng maliit na sperma, tapos me platito na me mga barya.

At ako. Asus. Umiinom pa, paulit-ulit, kasama ko yung dalawang astig, nagdi-this is for the Cardinal's spuff for the sixth time na ata kami nun...

Ayun pala ang abilidad ko, sa inom, prospective Alcoholics Anonymous president siguro ang dapat kong ipinalagay sa yearbook (si Hakob nga, promise, ang sibamit sa tanong na What Would You Like To Be, eh: to be a D.O.M.) kaso nga di ko pa naman kilala ang sarili nung time ng submission.

Days, weeks, years passed, nakilala ko pa din ang sarili ko lalo. Pag ako lang mag-isa, ansama ng lasa ng alak. Pwe! Pwet! Lasang wiwi ang beer, lasang lason ang white kasol. Pero, muhn, pag me kasama, pag me kakwentuhan, lasang heaven ang beer, lasang prutas ang kasol.

Social drinker. That's me.

Drinking is people. Dapat title nito, people as showbiz.

IN CELEBRATION OF EDUCATION

For two days this week (18th and 19th) 120th St. (between Amsterdam and Broadway Avs) was closed to vehicular traffic to give the men and women of the walking kind a free rein to the main campus of one of education and academic freedom's most famous homes - Columbia University - for a 3 in 1 celebration. NYC at that place, at that time, was not unforgiving despite the impression; when the occasion calls for it, even limos do not get in the pedestrians' way.

The words of poet C. Milosz was with me as I stood in that line stretching for miles on end heading towards the bastion. When I murmured 'I am here', I knew when to witness not only the changing of fortune between motorists and pedestrians, but also the recognition of young men and women who one day will direct the path of our children towards personal and societal fulfillment. The words 'I am here', after all, not only served to confirm but also establish - the thought, the belief, the resolve.

I was there.

For two days, I was there when Columbia University held commencement exercises for one of its colleges (on the 1st day) and for the entire University (2nd day), made more special by the coincidence of its 250th academic year and the 50th anniversary of the landmark case Brown vs. Board of Education.

If you were a Columbian, the pride for being one was somehow ensconced in the theme Celebrating Columbians Ahead Of Their Time, or how CU's students, then and now, helped shaped the world and made their mark - while still being students.

If you were not a Columbian, like me, you could have known to make do by being in the throng of 30,000 covering every square foot of the campus grounds on the 19th and listened when speakers inspired and cheered when the candidates marched: the Pomp and Circumstance and Academic procession brought goose bumps, clear memories from my own, but this one was totally different, each group representing each college making a last mark with grandeur - a candidate from Dental and Oral Surgery carried a giant toothbrush; those from International and Public Affairs waved tiny flags of their mother countries (I spotted three from the Philippines); and those from Engineering and Applied Science made cacophony from their little rattlers that brought the crowd to its spent feet.

The presence and speech of Jonathan Kozol on the 18th was more than enough to sum up the enormous responsibility that all these graduates have in their hands. Education, after all, is acquired with the accompanying duty to give to others in return. And so to my friends, to whom the privilege was bestowed, I cannot be a Jonathan Kozol in deed but could be a Ralph Ellison in words and challenge, via Homer A. Barbee: 'Now you must take on the burden. Lead them the rest of the way.'

Congratulations!

YOSI AS SHOWBIZ

Yo...sigarilyo, yosi! (to the tune of Do the Hustle)

I am a late bloomer. No, hindi ako si Orlando na tanghali magising. Pirmi lang akong huli sa mga bagay-bagay. (Pati nga sa balita ako ang pinakahuling makaalam. Minsan kontik na kong batukan ni Heather nung tanungin ko kung asan si El, asus! mahigit isang buwan na pala syang nag-resign. Ni hindi siguro nagbu-bloom ang tenga ko, laluna kung sa tsismis.)

Ganundin sa showbiz, pirming huli. Sabihin mo ba na 'O, ha di maigi hindi ka maagang napariwara' e di ako kumbinsido dahil pag huli kang nakapick-up, ang tendency yata e habulin mo yung nasayang na panahon o pagkakataon na hindi mo pa ito bisyo.

Tulad nitong yosi. First year college ako nung una akong nakahitit ng sigarilyo - samantalang ang mga alam kong naninigarilyo, high school pa lang at ang iba nga e grade school pa nung nagumpisa sa hitit-buga.

Interesado ka bang malaan kung pano ako nag-umpisa? Ah hindi? O di sige, basahin mo ito kung hindi:

Member ako ng cheering squad nung First Year. Yun ang pinaka-P.E. ko. Nung opening ceremonies, hanep, me mga palabas na bongga, tapos ang scheduled na laro e tatlo! Grabe-swabe. Kung mahilig ka man sa basketball, tyak isusumpa mo na di ka na uli manonood sa loob ng isang taon. So, para talunin ang ka-boringan, sabi nung katabi kong si Limahong, 'Lika yosi tayo.' Ganun lang. Malaking tao si Limahong. Myembro pa ng Alpha Phi Kubeta kaya naman me proteksyon ako kung mag-rumble man sa coliseum. Bukod sa siga, antalas pa ng mata. Minumura yung nasa kabilang side ng coliseum at sabi ba e, 'Hoy gago ka bat ansama ng tingin mo sa 'kin, ha, ha?' Tapos nung inintroduce na yung kalaban naming skul, agitprop sya ng: pasalubungan natin sila ng malalaking ngatngat. Kaming mga uto-uto, ayun, bigay-todo ang mga firepower namin, tusok-tusok ng daliri sa hangin, nanginginig pa.

Una kong hitit nahilo ako, para akong babagsak. 'Ha-ha-ha', tawa ni Lim na tawang-demonyo. Lakas na ba ng tama mo preee? Umiikot ang utak ko, tapos parang nagwiwing-wing ang mata ko sa luha. 'Tuloy-tuloy mo yang hitit', sabi ng demonyo 'para masanay ang kalamnan mo'. Hitit, ahhh, buga, ahhhh.

Bago natapos ang huling laro, isang kaha ang naubos namin. Siguro mga anim ang nakonsum ko kaya kumpara kay Limahong, di grabe ang pagka-dilaw ng mga daliri ko. Sya nga e grabeswabe, parang kumain ng isang sakong cheese curls.

Kaya ayun as they say, the rest is Roman history. Tuloy-tuloy na akong nasabak sa yosi (pero atin-atin lang ha, walang nakakaalam sa amin, si Inang nga pag nabasa nya to baka itanong sa akin, 'Ano pa ang pwede kong malaman sa yo?). Minsan may na-kaibigan akong kapitbahay naming teen-ager na babae, pinakitaan ako ng abilidad sa yosi. Hinitit nya ang isang stick na nasa loob ang baga (sa loob loob ko, Kahit kelan di ko hahalikan tong hayop na to.); tapos merong pang akto na iipitin nya ang yosi sa ilalim ng dila tapos ibabaluktot ang dila at isisirko ang yosi tapos isasara ang bibig. Nakakulong ang buong stick sa loob ng bibig!!! Mwahaha, balak ko ngang patayin ang baga ng yosi ko sa mata ko para lang mapantayan ang yosimagic nya.

Halos lahat ng matatanda sa lugar namin, yosigrabe. Magmamadyong maghapon, nakayosi rin maghapon. Kasehodang me sanggol sa tabi at singhutin lahat ng second hand smoke, tuloy pa din without further ado. Pero sa ibang kultura sa Europe, aba naku. walang panama ang Pinas. Sa France, sheet of paper, man, nagyoyosi sila habang kumakain sa restawrant! Habang kumakain ng meals yun ha, hindi basta lang hors d' ouvres o condiments o pulutan kaya. Yaki.

Pero nung napunta ako rito, iba ang pananaw sa akin. Si P, iisprayan daw nya ako ng lisol. Si isa pang P, pag kausap ko, nakahawak sa ilong. Ang sangsang daw ng halitosis ko kaya panay ang bigay sa kin ng chiklet at payong mag-retire na sa showbiz.

Actually, bago pa nun, gusto ko nang mag-quit. Pag nagiisport kasi ako, kapos na sa hininga. Para na akong si Hans Castorp na nagmyembro ng half-lung club. Tapos sa opisina, halos walang nagyoyosi. Tapos ang kultura, grabe, que snob. Merong isang open-house, yung mga guests na prospective buyers inaamoy-amoy nila ang dingding. Gusto daw nilang malaman kung naninigarilyo ang may-ari ng bahay at pag oo daw e di bibilhin ang bahay. Dun nga sa Jackie Brown ni QT, nagalit si Sam Jackson nung nagyosi yung pasahero nya sa kotse. Bababa daw ang value ni kotse.

Tapal dito. Tapal dun. Patch ang ginamit kong sistema. Lakas tama din, parang nagyoyosi ka, deretso nga ang nicotine sa dugo. Jan 1, 1997 noon, hindi ako humawak ng kahit isang stick. Nang lumaon, pababa ng pababa ang level of nicotiness ng patch hanggang sa wala ng patch-patch. I was smoke-free. I WAS SMOKE FREE, nya-a-a. Ayun, eto na. Witdrawal syndrome. Sa pagtulog, binibisita ako ng isang libo't isang demonyo, isa na siguro sa kanila ang kaluluwa ni Limahong. Sa umaga, ang kabog ng dibdib ko e halos madinig ng katabi ko. Ang pawis ko, tumutulo giliw. Sabi ko na lang sa sarile ko, don't worry, hang on, these, too, shall pass. And indeed, the sympotms passed, without further ado.

Yosi, adieu.

Close-up smile ulet ako, nakakaya ko na naman ang 3 sets sa tennis (singles, huh!) at amoy pinipig na naman (daw) ang hininga ko.

Ahhhhh, swabegrabe, sarap humitit ng sariwang hangin.

KOMIKS AS SHOWBIZ


Nung unang panahon at ako e bata pa, mahilig ako sa showbiz. Hindi ka-artistahan at ka-pelikulahan ang isyu ko kundi ito: bisyo, sa slang, showbiz.

Sinakayan ako ng indulhensya nitong mga nagpapawindang ng birtud na sa mura kong isipan e talaga namang nalalasap. Kakaiba ang dating. Malagihay.

Ang pinaka-una kong bisyo? Komiks. Bago pa lang ako pumapasok sa skul e alam ko na ang pagkakaiba ng Pilipino sa Tagalog. Ang Pilipino, komiks; ang Tagalog, klasiks. O ayan. Klasik ang kakornihan ko ha? Baka naman me masabi ka pa?

Mga 6-7 taon ako noon, jawsme, katatapos lang ng pandaigdigang gyera nun kaya kung tawagin ang era e peacetime, (at summertime) kapag Hwebes pagkakain ng almusal e tatakbo na ako kila Aling Nene at aarkila ng Aliwan. Aliw. Tutunghayan ko na agad yung si Lastikman ata yun na mahilig sumuot sa mga waterspout. Walandyo. Pano kaya kung biglang bumuhos ang ulan at nakatambay sya dun? Tyak lunod ang byuti nya. Pero ang galing nya sa labanan. Labanang Pinoy talaga parang sa Sine Pinoy na isang oras magboboksingan, nagumpisa sa warehouse, aabot sa may-ilog, magtatapos sa bukid, at pag nakahilata na ang mga suwail e dadating ang mga alagad ng batas na ang motto sa buhay e 'punctuality is our goal'. Magaling tong (no pun intended) mga pulis sa sine. Sang oras matapos ang krimen bago sila dumating. Sa totoong buhay kasi e di sila dumadating. Aliw.

O eto ha, isang clue para malaman mo na otsenta y tres na ako. Inabutan ko pa yung komiks na TSS, Teen-agers' SongS and Shows. Jawsme, di pa uso ang komiks e komiks na yun. Talaga namang inaabangan ko ang nagdedeliver ng TSS kina Aling Nene, every Tuesday o ha!

Ang arkila ng komiks kina (ba o kila, Belle? mukang parehong mali!) Aling Nene e me kamahalan. Singko yata isang oras. Jawsme! Ginagawa ko, tinitipid ko yung binibigay ng nanay kong sa totoo lang e pera ko din. Ganto kasi yun. Tuwing sinasama ako ng nanay ko sa lakad nya at makakasalubong namin yung bos nyang si Mrs. W na amoy lupa, iismakin ako ni Mrs. W sa muka na ke tagal-tagal at ke tunog-tunog. 'Ang kyut-kyut mo talaga, ummmmmmm, smmmmmackkkk, sluuuuuuuurrpppp'. Tapos aabutan nya ako ng sampung piso (maliit na kayamanan na yun noon) sabay dighay na 'O pabili ka ng mga fruits ke mommy hah, o isa pang kiss ulet, sssmmmckkk, ssssslurrrp, namnammmmmm, tsalaaappp! Pagkalayo namin, sasabihin ni Inang, 'O akina yan, o etong sa yo', sabay kuha ng banknote at abot sa akin ng singko sen. Bilang pampalubag-loob, pupunasan nya ng panyo ang mukha ko para burahin ang nakapaskil na lipstik na gawa yata sa achuete.

Tawa ako ng tawa sa Wakasan Komiks, tsaka dun sa taWAKASANdali section nila. Ang di ko maintindihan, pramis (napagaya na ko ke Angela) e naglagay sila minsan ng istorya dun na itutuloy. Tapos sinusundan ko yung kina Marty Gee Aragon, Vincent Kua Jr. at syemps pa, si Carlo J. Caparas, considered na one of the best directors in the history of awful films. Teka lang, bakit ba sya at yung si Donna Villa ba yun e laging naka sunglasses pag nagpapa-presscon? Me perpetual sore eyes ba sila?

Eto ngayong ang natunghayan ko sa showbiz ko. Minsan e sarap na sarap ako sa pagbabasa kina...kila...Aling Nene, dun pa nga ako nakaupo sa sako-sakong bigas habang panay ang dildil ko ng bigas (binutas ko na yata yung sako para dumukot-dukot ng pandildil) napansin ko na me tao sa harap ko. Binaba ko ang komiks at tinaas ang ulo ko at sambit na Mahabaging Komiks! Si Itay! Kita ko ang mga mata nya na nanlilisik, gaya nung isang nakalaban ni Lastikman sa vol. 26, ganung-ganon, tapos, yung hawak nya na dyaro e binibilot-bilot pa nya, sayang e bago pa naman, pero alam na alam ko kung saan magla-landing yun kaya pumikit na lang ako, pero wala akong naramdaman kahit ano, narinih ko lang ang sambit lang nya, 'Tapusin mo muna yan, tapos umuwi ka na at may sasabihin ako sa yo'.

Syempre, hindi ko na tinapos si Komiks, no, ikaw ba naman kung alam mong bibitayin ka, magbabasa ka pa ba muna?

Pagdating sa amin, nakaupo magkakatabi sa sofa na mahiyang mga myembro ng isang panel si Itay, si Inang, tsaka yung pinakamatanda kong kapatid. Si Inang ang chair ng dissertation: Diyata't totoo ng nagbabasa ka ng komiks, oh no, wala ka na bang ibang magawa iho, wala ka na bang ibang mabasa?

Komiks. Ang curse ng pamilya ko. Lowest form of literature daw. Jawsme. Isusumpa daw ako ng kapatid ko pag nakita nya akong nagbabasa ulet ng komiks, sabay abot sa akin ng lahat ng libro nya, lahat-lahat, yun daw ang pag-aralan kong basahin.

Makalipas ang ilang araw, andun ako sa kwarto ko at nagbabasa nung malaking librong Atlas of Revolution, pumasok si Inay, tapos si Itay, tuwang tuwa sila. Ako din tuwang-tuwa e. Dun kasi sa pahina na tinutunghayan ko, me nakasingit na komiks. Nagtutuos si Zuma at si Galema. Aliw.