SOME SETTLING SURVEY

1) You were elected President of the country. Which person in history will be your speechwriter?

2) You were a reincarnation of an inanimate object. What was that object?

3) You were to write your bumper sticker. What will it say?

4) You were to start all over again and change a career path. What discipline or field of knowledge will you venture into?

5) You were asked to recommend a required reading for the entire human race. What will that be?

6) You were a confessed seven deadly sinner. Which of the seven was your least favorite, and why?

7) You were face to face with "God". What exactly did you tell "Him"?

NOTES ON A THANKSGIVING DINNER, AND THE DAY AFTER

6:30 pm all guests were at the dinner table, including my miserable self sitting stiff and limbering at my pre-assigned seat. As the host started with his pre-dinner rite, so too was the spinning of my head. Insomnia was killing me, and as the host was saying grace - not just for what's on the table we were about to partake but "for the affairs in life we were so fortunately able to succeed in" - I was tempted to tell him to pray for my headache, too.

The host was funny. Somehow, in his prayers, he sought for change in leadership (No More Years! he chanted) and that prompted me to raise my spinning head which at that moment met the eyes of the man across from me. He winced, as if in pain, and I knew it was not from hunger; his politics did not share the host's and he made the excrutiation oh so obvious, at least to me. My little heart smiled, wickedly, for in the spirit of my spectrum he was also sitting across from me.

The gracious hostess (obviously a great party organizer) followed suit; she described the dishes and explained the tedious process of doing the sauces from scratch: the cranberry chutney, the gravy for turkey, the gravy for ham. My eyes were rolling around, waiting for some funny comment like "You could have just used Mang Tomas Sarsa ng Lechon", and looking for things that might incriminate - like facial expressions or veiny signs in the forehead that read Let's Eat Already. I saw smiles, seemingly authentic, including the guy's across from me. Ahh, how nice, such an absence of impropriety.

Then the woman at the far end of the dining table was asked to stand and initiate the buffet line; at that instant, the yak-yak-yakking began. Talks of business this and business that, politics this and politics that, party this and party that, and they made me analyze my fate even more - I was at the other end of the dining table, potentially the last person at the food line, and probably the only person to capture the full force of the yaks. And so my mind went astray as it always did to while away the time and escape from the moment; (I trained myself for this eventuality since I was a kid - to look nice without being so.)

On a scale of 1 to 10, my social skills are probably an average 5. I love to talk and I love company but what makes me rate myself so lowly was my nasty tendency to pre-judge people. For example, if you told me you adore Paris Hilton or watch The Apprentice and wish to emulate Donald Trump, I will make a pre-judgment that we have nothing in common and anything you say after that are beyond my capability to hear. Still and all I am working to correct this attitude, so please people, in the spirit of change and forgiveness, I will pray for resurrection, too, for I will definitely undo that in my next life.

And so it was, while waiting for my turn and walking all the way back to my table looking at the mountain of food on my plate, my mind was venturing somewhere else. I thought about The Dead, James Joyce undying novella that is built around a party, and which Mary Gordon very smartly noted (re the party, the story) as the hubbub of realism, the buzz and Babel of the 19th century, where people (partygoers!) talk, talk, talk in so many voices that mistakes and misunderstanding become inevitable.

Our dining table was a little Babel - three languages were spoken, sometimes simultaneously: Tagalog, English, and Spanish. The lady to my left, a gorgeous 80 year old woman from Uruguay spoke only Spanish, but since she was hard of hearing, I talked to her in Tagalog. She would tell me something in her raspy voice, and I would say, Ows, talaga?, and she will smile back a very gorgeous smile.

I hardly looked outside of my plate and Madame 80's lovely face, smiling and working through the tenderness of my turkey's flesh, when all of a sudden I heard somebody said: Is it true there is a strong correlation between mathematics and music? The rising of my head must have been a little violent that it caught the attention of the inquirer. Did you think so, c? Uh, I guess, I said hesitatingly, rummaging for thoughts, as a chemical reaction in my tiny brain was gasping for oxygen as well as for support to my automatic "I guess". So I said, "Uh, both have something to do with measurement, uh, how about linearity, one of notes, the other of numbers, uh, both speak of precision, I think, uh...mmmm, this waldorff salad tastes really, really good."

Madame 80 gently grabbed my shoulder, lowering my face towards her shapely mouth, and with her sweet breath tickling my left ear whispered raspily something like, Que paso, que pasa, pasa doble, pasong tamo, or something to that effect which, based on her facial expression, must have meant, "c, you are such a rocket scientist."

For a change, I listened intently. No, not because math interested me. It did not, it does not. It was because the guy who must have initiated the topic of discussion, a mathematician (I believe) from Peru was discoursing the Mozart effect to a kid's future math prowess with this spec-ed teacher from Honduras who plays the viola.

The conversation, the feedback from the audience, the ohhs and the ahhs from the gallery of dysfunction, somehow put my spinning head to rest (which, fortunately, unlike a top did not fall on its side). I butted in...

Speaking of math, did anybody ever read Italo Calvino's Mr. Palomar?

No response from the audience.

How about Death and the Compass by Borges?

There was a resounding Yesss!!!, inluding Madame 80 who spent some gracious time in Argentina.

And so I asked, Uh please tell me...

(As I was asking, I became very conscious of what I was saying and doing, hoping, assuring, that I will never make a mistake in words, in issues, in character, in attitude, or I would have been James Joyce's poor version of Gabriel, the unaffectionate Gabriel, the tactless Gabriel...)
-------

I woke up this morning at 7:00, my head heavy from the spirits and bubblies, my flesh was weak but my own spirit was willing to drag my ass to the mall, and scream Go Consumer GO!!! Like Canada's own Boxing Day, the day after T/G is the great shopping day in America, the land of the shoppers. I showered, dressed up, and before leaving I checked my e-mail. The first message I saw was this, from Sojourners Publication:

"Dear C,

The Christmas season is always a busy one - full of competing messages that bombard you with great sales and must-buys. We at Sojourners support Adbuster's "Buy Nothing Day" (observed on what is traditionally the busiest shopping day of the year) as a way to reflect on our participation in consumer culture.

So, today, buy nothing."

At 7:30 am, my bed felt very, very warm. With great excitement, I started reading Mr. Palomar, picking up from where I left off.

PASASALAMAT...

(kahit minsan di ko alam ang tamang husga sa lipiang pagtanaw sa Araw ng Pagpapasalamat - husga ba, o hugas, ng kasaysayan? - magkaganunpaman ay nararapat lamang ang mataimtim na pabuyang berbal, hangin ang tampok at wala ng iba, na nanggaling naman sa pinakapurong panimula ng aking katauhan)

1. Kay Joaquin Phoenix at sa pelikulang Walk the Line, sa pagpapatunay na di kailangan ang serbisyo ng matatag na mang-aawit upang isalin sa tabing ang kaluluwa ng tunay na mang-aawit (Johnny Cash); sabi nga, sa larangan ng sining, iba ang pagsasalin, iba ang panggagaya, kaya nga mas malalim at kaiga-igaya ang impressionism sa realism. At doon sa batang aktor na lumabas bilang batang Johnny Cash, kung may kapangyarihan lang ako, inonomina kita bilang Best Supporting Actor sa Pista ng iyong Uncle Oscar;

2. Kay Dwayne Wade at sa laro nya nung Byernes katapat ang Philly Sixers, sa pagpruweba na maitatapat sa ingay ng awdyo ang ingay ng biswal, na di na kailangan ang trash talk para ipaalam sa mundo na mas malupit ka sa kayabangan ni Kobe Bryant, you let your game do the talking, aniya, sa pag split the defense, sa pagtalon, at sa pagdakdak kontodo "in your face" - nabasa namin ang kutitap ng pagbaba mo sa lupa at pagtuon sa hanay ni Chris Webber, halos di kami makahinga sa maaaring pangangantyaw mo sa kawalan: gravity ka lang!

3. Kay Jack Miles at sa Intro sa The Best American Spiritual Writing (2004), nagpapatunay na mag-uli ang pangangailangan ng malalimang boses sa isyu ng spiritwalidad (bibigyang buhay po kita, sana, sa susunod kong posts).

4. Higit sa lahat, sa bubong sa ulunan, damit sa likuran, sustansya sa hapag-kainan, at syempre naman, sa mga kaibigan sa loob at labas ng Net.

EX CESSIVE LIBROS

Sabi da ni Archimedes, Give me a piece of earth and I shall conquer the world. Anlufet, to quote Kiwipinay. Sabi ko naman, Give me a piece of earth with books and I shall conquer time. Responde nyo naman siguro, Anlavo!

Last time na nagpakalunod ako sa libro, mga July pa siguro dun sa Strand Bookstore sa Lower Manhattan. Byernes nun, nag-aantay antay akong magbukas ang pinto ng bookstore kasi ala pang alas-nuwebe. Sa tabi ko merong isang gusgusing mama na nakasalaming isang pulgada ang kapal ng lens at tokis ng tokis sa kawalan, kinakausap ang hangin kundi man ang sarili, tas andumi ng tenga tsaka nakasando marumi lang at shorts at sapatos na expired na ang swelas, tokis ng tokis, tokis ng tokis, e di pinakinggan ko ang pinagsasabi nya habang yung ibang tao naman e turn off na turn off na, Aba, ikako, mukang malalim tong isang to, tas nadecipher ko yung mga pinagsasabi nya tungkol sa kahunghangan ng establismento. Tas nung nagbukas na yung Strand at nagpanakbuhan ang mga tao sa loob, sinalubong si Mamang Gusgusin ng mga empleyado ng Strand, halos bigyan sya ng red carpet treatment. Published author daw yun, sabi nung isang bookseller, sinabi pa nga nya yung pangalan pero di ko na matandaan, obviously sa sobrang talino ni Mamang Published Author e nawengweng sya. Siguro ininom nya yung bote ng tinta. O pinulutan yung mga quotations kaya. Maari ding sinuri nya ang posibilidad na si Homer ay isang babae, at si Rimbaud ay lalakwe.

Anyway, Hemingway, bat ko ba nabanggit ito? Kasi, kahapon, nalunod ulet ako sa libro tas yung mga nakahalubilo ko, manaka-nakang me wengweng din. Sa downtown Miami andun ang pagbaha ng libro, sanhi ng Miami International Book Fair na brainchild ng Miami icon na si Mitch Kaplan, at nagsama-sama na naman ang wengweng ng lipunan, kabilang na nga siguro ako dun kasi the night before e di ako nakatulog kaya sa bookfair e para akong tsonggong puyat (para daw, o?) tas pakiramdam ko e kinakausap ko ang hangin, if not my sarili.

O ha. Inubos ko ang oras, I conquered time at di ako na-bore. At bat ako mabobore e ang libro kutakuttakut, ang mga booths e iba iba, one to sawa, merong booth ng Atheism (uhrmm, Dennis sana andun ka), tas merong Mysticism at Spiritualism, merong booth ng Smallest Books in the world (mga librong singlaki ng kaha ng posporo), American Socialism, AARP, ACLU, booth ng college literary journals, booth ng Freedom for Cuba, booth ng kung anuano pa. Pero syempre, san pa ba ako tatambay e di dun sa booth ng Pennyworthbooks.com kasi ba naman e $5.00 a book yung paninada nila, puro mga bago, puro great titles, ayus ubos ang pera ko if not my pananaw, buti na lang naalala ko yung sabi ni Montaigne habang bitbit ko yung dalawang bag na puno na libro, sabi ko sa mga tao, I must shelter my own weakness under these great reputations, buti na lang ala nagsabi sa akin, "Suuuree, linisin mo muna yang tenga mo", bah humbug, at least naman pow e di pa expired ang swelas ng sapatos ko pow!

Teka lang, ano ba ang na-hoarde ko? Oweto, tingnan mo at sabihin kung gusto mong hiramin ($5.00 a piece lang to pero ang original price e babanggitin ko para malaan mo kung magkano natipid ko)...

- 2004 Best American Non required Reading, D. Eggers, ed ($14.00)
- Duskland, JM Coetzee ($12.00)
- Siddharta, Herman Hesse ($12.00)
- Mr. Palomar, Italo Calvino ($13.00)
- The Poetry of Our World, Jeffrey Paine, etc, editors ($18.00)
- A Book of Memories, Peter Nadas ($14.95)
- 2004 Best American Spiritual Writing, Zaleski & Miles, eds ($14.00)
- The Poems of Marianne Moore ($18.00)
- Best American Short Stories of the Century ($18.95, meron na ako nito pero bumile ulet ako kasi di ako makapaniwalang $5.00 ko lang sya makukuhaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!)

Tas dun sa booth ng literary journals (nakalmutan ko yung pangalan pero Kentucky-based ang bookstore, ang cute nung tindera na lumapit habang sinisipat sipat ko yung libro, sabi nya -

Excuse me Sir, did you go to _____?, sabay turo nya dun sa t-shirt ko. Why, do I look it?, tanong ko. Uhhmm, ngiti sya, tas buong pambobola sabi, I think you even teach there. Patay. Ibig lang siguro nya sabihin e mukha akong sira-ulo, baka nga me tumutulo sa tenga ko gaya nung mama sa Strand Bookstore. Tanong ko ulet, Do I really look like an idiot to you? Tumawa sya ng tumawa. Which means, oo ang sagot nya.

Eto naman ang pinamili ko dun, $2.00 a piece, pero ang original price e between $6-10 siguro (puros November 2005 issues ito, say):

- Aufgabe (anlupet nito, padalan ko kaya si Belle?)
- Antioch Review
- Crab Orchard Review
- Poetry
- The Georgia Review

O hindi lang yan, ha. Pagdating ng 5:30 n.h., me concert sa lobby ng Bldg 2 (ng Miami Dade Community College, Wolfson Campus, site ng Fair, nasa heart of downtown sha). Me bandang nagwating-wating ang pagrarak-en-rol, eto ang mga rockers na pinagkukuhanan ko ng picture kasi andun ako sa paanan ng stage, kontik kontik ng maapakan ng lightsman: Rhythm guitar, bandleader - Miami icon Dave Barry, back-up vocals, Scott Turow, tambourine and back-up vocals, Amy Tan - tas yung sax at bass at drums, hindi ko sila kilala pero maaring mga celebrity authors din sila.

Sa kalagitnaan ng concert, nagpasya na akong umuwi, ansakit na kasi ng paa ko, tsaka gustong-gusto ko ng basahin si Marianne Moore. (Isa pa, gusto ko tingnan ang itsura ko sa salamin kung talagang mukang sira-ulo nga ako. Totoo nga.)

WITH THESE HANDS

Naalala ko 'tong lumang kanta na 'to, "With these hands, I will cling to you" na hindi ko malaan kung tukoy sa crab mentality, o parasitism, o emotional immaturity kaya. Pero may pagka-gospel ang dating ng kanta, baka nga religious song pa s'ya at worshipper ang may-akda dala ng parteng "i'll cling to you forever and a day", na ibig sabihin ang pagkakakapit ay nagta-transcend sa katapusan ng mundo, sustaining beyond the end of time.

Walang malisya pero pwede rin sigurong tunghayan ang probabilidad na ang awit ay oda ng may-akda sa relasyong kamay ng lalaki at suso ng babae, na matapos ang isang mapanilab na pagniniig ay di mawalay ang masidhing pagkakakapit ng una sa kanyang bulubunduking tinatangi. (Naalala ko tuloy yung karatula doon sa isang karinderya na may malaking dibuho ng suman, tapos nakasulat sa ibaba, na anya ay sinasabi ng isang suman sa kasama nya sa pagkakatali: Tanging Katakawan Lamang Ang Makapaghihiwalay Sa Atin.)

Pinaliwanag ng isang psychologist ang pagnanais ng kamay na kumapit sa anumang mapagbigay, o may mapayapang taglay tulad ng biglang pagkakakapit ng sanggol sa daliri ng sinumang sa kanyang munting palad ay matimyas na idinarang. Natural instinct daw ang biological need for comfort. Ang pagkapit sa bagay na accesible, hospitable, ay katumbas ng isang pangangailangan sa anumang bagay na nourishing, nurturing, nakapagpapaliyad man ng kaluluwa o nakapagpapasarap sa daloy ng paghinga.

Kagabi nagbasa ako ng isang sanaysay, A Thousand Buddhas ni Brenda Miller na unang nalathala sa The Georgia Review. Kinukwento ng may-akda ang buhay niya bilang isang masahista at ang makasaysayang paglalakbay ng kanyang mga kamay sa katawan ng kliyente: sa pagitan ng daliri sa paa, sa ilalim ng cheekbones, sa shoulder blades at pwitan habang naka-fetal position ito na parang sanggol na saklaw ng mapagmahal na kapit ng ina. Sa kanyang husay sa disiplina, napapaiyak daw ang ibang kliyente (na halos ikaiyak din nya, buti na lang at hindi, "then we might have been lovers", na para bang sinabi, trabaho lang, walang personalan ga).

Tinitingnan ko ang hugis ng kamay ko. Mahahaba ang aking daliri, di miminsang pinuna ng mga pasaherong nakasabay ko sa bus o jeep. Minsan nga nung teen-ager ako, sabi nung matanda sa tindahan matapos kong iabot ang bayad: Totoy, pwede kitang isama sa sabungan, sa haba ng kamay mo magmumukhang maliit ang manok ko kapag dala mo, sa ilusyon mauutakan natin yung mga switik sa ulutan. Tas yung isang ale naman pinilit akong ligawan yung anak nya, kasi daw, "Bukod sa mabait ka, ang ganda ng mga kamay mo". Nayko, ano kaya koneksyon noon? O baka tama siguro ang nasa isip ni Inang na mukhang mabait ang mga kamay ko at di magagawang saktan ang bruha nyang anak.

Ayon kay Miller malakas ang descriptive aspect ng ating mga kamay sa ating pagkatao: Hands become what they have held; our hands shape themselves around what they hold most dear, or what has made an impression, or what we press on others. Yun daw kamay nya, "healing hands" at minsang nasabihan na "sculptor's hands", (di kaya dahil may pagka-dexterous ang contours?), at ang pinaka-dakila daw, yung "midwive's hands" dahil halata ang esensya ng pag-aaruga.

Marami akong kalyo sa kanang kamay. Tennister's hands? Siguro, hindi ko kasi mahanap ang perpektong texture ng grip para sa raketa ko, tuloy pag kinakamayan ko yung mga tao sa simbahan nako-conscious ako baka akala nila may rumbu-rumbu ako sa palad. Pano naman kaya ang kamay ng mga torturer? Executioner's hands, aba madugo, kinakikitaan kaya ng aliw ang kamay ng isang berdugo? E yung mga palm readers, hypnotic hands kaya, para maginhawaan ang pagdukot mo ng wallet at buong-loob na ibigay ang laman sa kanya?

Patuloy ni Miller - "The hand is shaped to touch the different parts of the world. We hurt and the hand reaches the chest. A newborn's head fits snugly into the center of a palm. Fertile soil runs through our fingers, or we mould our hands into a cup sealed for a drink of water. We can use our hands like primeval jaws to pluck whatever is ripe."

Sana meron akong Brenda Miller's hands, para makapag-sulat ako ng kasing-gara nya bukod sa magaling magmasahe. Pwede rin siguro ang Reggie Miller's hands, para swak lagi-lagi ang 3-point shots.

O lika na, holding hands tayo.

PILING PALATANDAAN NG AKING PILANTOD NA PANANAGALOG

1. Kasaysayan (salin mula sa Inggles ng "History" ni Joe Brainard) -

Sobrang tulin ng pagtalaksan ng kasaysayan, halos araw-araw ay anibersaryo ng isang bagay na karumal-dumal.

2. Ang Tangi Kong Hiling (salin mula sa Espanyol ng "Eso Pido Yo" ng manlilikhang-awit na si Marta Gomez) -

Isang lugar na sa ibang lugar ay di ipagpapagunita
Isang himig na sa isang awit ay di iparirinig
Isang pag-ibig na sa dibdib ay walang humpay na ipagtitibok
Isang luhang di ibibigkas ang pait na humihimok

3. Pag-alaala sa Mga Bagay na Nakalipas (salin mula sa Pranses ng "A La Recherche Du Temps Perdu" ni Marcel proust) -

Kapag ang tao'y tulog, nakapalibot sa kanya ang tanikala ng oras, ang salansan ng taon, ang matiwasay na kaayusan ng sanlibutan. Sa kanyang paggising at likas na hilig ay kusa ang pagtuklas sa kaayusang taglay at sa isang iglap ay matataon ang masigasig na paghahanap ng kanyang katayuan sa mundong ibabaw at pagtiyak sa panahong nagdaan sabay sa oras ng kanyang walang-kamalayan.

4. Aruy, aruy, aruy (salin mula sa tulang-kahol na "Arf, arf, arf" ng asong si Tagpi)

Grabe kayong tao, wag n'yo namang kainin
Ang asong gabay-tanod sa panglaw ng takipsilim
Kung kami para sa inyo ay ganap lang kung maipupulutan
Maigi pa ang lumayas, bahala na kayong madukutan.

ACCELERATING THE REAWAKENING OF NINCOMPOOPERY (or ACRONYM)

Here's a given that is long ago forgiven: Put 10 Filipinos in a room and in an hour or two you will have 11 opinions and 12 organizations. In matters of socio-politics Pinoys are sui generis, a cutting edge version of man's nature as political animal. They are socially active, politically aware, highly opinionated in affairs of the nation, and a great believer in the societal exigencies of the acronym.

Consider this scenario: The head of a government agency created a task force after PHP1,000,000.00 was found missing from its coffers. The task force was given a budget of PHP 500,000.00 and a time frame of one month, and to raise its creation in the level of essential, a task force-name: Hanapin Ang Nag Eskapong Pera (or HANEP). After a month of no results and consumed budget, the agency decided to create a new task force to investigate the misuse of the original task force money; it was given a budget of PHP 250,000.00 and, of course, a task force-name, this time more creative: Hanaping ang Nag Eskapong Perang Linantakan ng mga Loko (or HANEP LALO).

The name of the new task force spoke for itself and no money was found. Res ipsa loquitor. But everybody except us were happy, and them includes Tonyo, the owner of beerhouse Mang Tonyo's which was a habitue of the members of HANEPs I & II. (According to Mang Tonyo, H I & II always had a quorum, though most of the time without decorum).

I, too, ladies and gentlemen of the freaking jury, am a Filipino, and that encourages you to assume that I, among other things, am highly politicized, socially aware, culturally active (culture being a toss up between blogs and the karaoke), dangerously shy, and a lover of the acronym.

I, too, care for my compatriots, and in my innermost desire to help the orgs (organizations or orgies, they're probably the same) raise the level of their political game, I am opening my reservoir of acronyms from where they may choose their sub-org name, knowing, considering, that thru acronyms their legend and glory shall be forever cast in stone.

So L & G, here we go:

Being the foremost members of society, the attorneys can once more form themselves into a choice group of citizens to further relive their aspiration of solving the world's problems, and for that design I have this eloquence for a name - Tanging Rason sa Angat ng Tao't Nasyon ang Abogado, or TARANTADO.

As part of the premier city's police force, the fittest, the finest, The Force can establish a confraternity of members which will transcend all eternity with this nomenclaure, Ang Lapiang Armadong Gabay, or ANG LAGAY, which can morph into a bigger group to be called Kalipunang-pulis ang Organisasyong Tagapagtaguyod ng Orden Ngayon, or KOTONG.

A nationwide association of government employees is such a great idea, and I had this name with their cause in mind, Bureaucratic Agents in the Operation of Truth, or BURAOT.

And of course how can I forget my strong alliance with teachers, the hope of the nation, who, beyond their job objective of selling foodstuffs and shirts and pants and shoes and cheap jewelries on installment to their students, are still able to find illumination in darkness (or dilim, short for Diliman) through the torch of academia, hence this name/acronym, Natatanging Tanglaw sa Takad ng Edukasyon, or NATATAE.

Extract, people.

ISANG MAALINSANGANG ADDENDUM SA NEW YORK STATE OF MIND: THE MANILA CONNECTION

Binanggit ni Carlos Fuentes ang sinabi ng Mexican writer na si Fernando Benitez na ang mga grupo daw ng Mexican Indians na Huicholes, Mazatecos, Tzotzilles at Tarahumaras ay may kakaibang talas ng memorya at dahil dito'y di sila nagkakaroon ng "cultural deprivation" kahit mga illiterate sila. Aniya, matindi raw ang kanilang talento sa paggunita at pagsasaisip kung kaya't may kasabihan na tuwing may isang namamatay sa alinmang grupong ito, isang buong aklatan ang namamatay kasama niya. A whole library dies along with him.

Matalas din ang memorya ko kahit di ako Mexican Indian pero parang nalilimita na lang sa long-term ang talento ko. Minsan di ko na matandaan yung ginawa ko kagabi bukod sa pagtulog, o ginawa ko kaninang pagkagising bukod sa pagbasa ng dyaryo sa trono ng mga baliw. (Speaking of reading atop the trono, comics and sports sections lang ang kalimitan nasa toilet reading list ko pero minsan ala akong nadala sa banyo kaya nung naghagilap ako ng kahit anong mababasa, ang nadampot ko e yung canister ng lisol, at ang napagtuunan ko ng pansin e yung instructions na nagsasaad, in part, "Avoid spraying in eyes", asus e napaaga tuloy yung pagdating ko sa rurok ng tagumpay dahil natawa ako, lintek, sinong gago kaya ang maglilinis ng bacteria sa mata sa pamamagitan ng pag-spray dito ng lisol.)

Si Marcel Proust daw ubod din ng talas ng memorya at ang isang kakaibang talento nya ay ang pag-associate ng anumang bagay, tao, lugar sa isa pang bagay, tao, o lugar na nabibilang sa ibang milieu. Halimbawa, pag may nakita syang painting ng isang matanda, sasabihin daw nya sa kasama, in French shempre, "Kamukha sya nung isang karakter sa lumang pelikula ni ____ ", tapos pag inimbestigahan ang sinasabing pagkakatulad, grabe, hawig na hawig daw talaga.

Eswes, makapag-Marcel Proust at Mexican Indian tribe tripping din nga sa ngalan ng dalawang syudad ng aking pagbubuhay-gagamba.

Kumakain ako ng sopas de ramen sa isang Japanese restaurant sa Greenwich Village isang kalamigang araw ng Disyembre, 2003, nakaharap ako sa kalye kaya people-watching at ramen-eating ang aking perfect multi-tasking, napagtuon ko ng pansin ang nakatayong matandang ale sa may poste, nakasuot ng red coat at red boots, me hila syang chihuahua na naka-red coat at josme naka-red boots din na pagkay-liit liit. Sluurrp Hayup, sabi ko habang humihigop, Sino kaya sa dalawa, Ale o Aso, ang mas mukhang tanga? Di kaya ang tamang tanong, tanong ko uli sa sarili ko, Between them, Ale o Aso, sino kaya ang Master at sino ang Bitch?

Lumipad ang isip ko sa Maynilang nililiyag. Naalala ko nung kumain kami sa isang kainan sa Recto na malimit naming puntahan, ang pangalan nya e Panciteria Eng Hap (buhay pa kaya yun? ubod ng sarap ng pagkain dun, hayup sa pato - hindi pata - tim, tsaka mushroom anik-anik, lahat masarap pwera lang ang pangalan ng resto kasi pag jinumble mo e magpaparang Pancietria Pang He) tas ayun, nagpeople watching ba naman kami, napatingin tuloy ako dun sa isang grupo ng mga manginginom, sumigaw yung isa sa kanila, Hoy ikaw ano tinitingin-tingin mo? Ayun buti na lang napagsabihan sya nung me ari ng resto kundi yari sya sa akin, Mabilis kasi ako tumakbo at di sya aabot, pag hinabol nya ako, masasagasaan lang sya, Aba e Recto banaman, hanep!

Where am I leading you? Ahhh, ambagal mo. Ina-associate ko lang yung New York sa Manila. Sa Manhattan, people watching ang isa sa pinakamasarap gawin. Sa Maynila, people-watching ang wag na wag mong gagawin kung ayaw mong mamatay. Advantage: New York.

Sa New York pag winter maraming lumulutang na yelo sa Hudson at East Rivers. Sa Manila, maraming etat na lumulutang sa Pasig River all year round. Yung pagkalaki-laking lumulutang, tao yun bok at hindi tae! Advantage: New York.

Sa New York merong King Kong. Ma Maynila merong Da King. Advantage: wala, kasi pareho na silang nasa kingdom come.

Sa New York merong Macy's, punyeta sa mahal. Sa Maynila merong SM, kung mahilig ka sa s/m, punta ka dun, grabe sa tao, pero mura ang bilihin. Advantage: Manila.

Sa New York merong Columbia University, eskwelahang dati e kinatitirikan ng isang Insane Asylum (har har, kaya pala kayo nao-osmosis jan eh!); sa Maynila merong Feati University, eskwelahang pinapasukan ng mga insane, me malaking karatula dun (buhay pa ba?) sabi e Look Up Young Man, yumpala kaya sya nakasulat dahil kelangan mo talagang magmatyag paitaas at baka mahulugan ka ng bumabagsak na silya. Advantage: New York, shempre.

Sa New York merong tindahan ng stocking na pangalan e NY Stocking Exchange; sa Maynila (nabasa ko dun sa isang blog na markahanmoangkamukhamo yata ang pangalan nung me-ari) may mga establishments daw sa Manila and suburbs na ganto - James Tailoring, Elizabeth Tailoring, Caintacky Fried Chicken, Tapsi Turvy, etc. etc. Advantage: Manila, nolo contendre.

Sa New York di mo makita ang langit dahil sa mga buildings. Sa Maynila di mo makita ang langit dahil sa usok. Advantage: New York, nolo contendre.

Sa New York merong Strand Bookstore. Sa Maynila merong La Solidaridad. Advantage: Even.

Ang New York merong Brooklyn Bridge, Manila has Quezon Bridge. Advantage: josme, you tell me.

Sa New York kapag tatanga-tanga ka at tumayo ka sidewalk sasagasaan ka ng mga tao. Sa Manila kapag tatanga-tanga ka at tumayo sa sidewalk sasagasaan ka ng mga sasakyan. Advantage: Manila, kung suicidal ka.

Ang NY merong Big Mac; ang Manila merong Glo Mac. Advantage: Even. Parehong nakakamatay pag sobra.

Tungkol sa NY, merong Bonfire of The Vanities. Sa Manila, merong Maynila: Sa Mga Kuko ng liwanag. Advantage: Manila, two thumbs up! You tel me dat!

ANG MAKATA, BOW

Sabi ni Teo T. Antonio sa tula nya -

may sigwa man at may dilim
panulat ko ay sagwan din
pilit ko ring mararating
ang daungan ng mithiin

Ganda 'no?

Pero naisip ko nung minsang nag-isip ako (di naman kasi sya lagi lagi), na mas tama yata kung ganto ang pagkasaad -

may sigwa man at may baha
panulat ko ay sagwan din

Kaya lang tipong mabaho sa pandinig, baka sabihin ni Boss Teo -

panula mo ay sagwa din!

Which brings me to ask, (or to quote M, my African-American friend, "which brings me to ax"), ano ang sasagwanin ni Boss T, yung kadiliman? madilim kaya yung tubig? baka nga tubig baha na hindi tumatakbo? o Rio Negro kaya sa Amazonia ang pamamangkaan nya? o siguro nga tayutay lang yung "dilim" at "sagwan" sa kung ano mang maaaring ipagkatayutay nya? Problema naman kasi sa mga tula, hindi sila ipaliliwanag ng mga makata, di ba Belle? (malimit mo kasing mabanggit nun si Longfellow nga ba yun na, aniya, "naisulat ko na ang tula, nagawa ko na ang dapat kong gawin", matapos kapanayamin kung ano ang ibig ipahatid nung Snowy Woods chuva.)

Pero naman, naman, wala bang maaaring ipanayutay naman sa salitang tayutay na, sa sobrang ironic, e ginagamit sa mga tula na ika nga e the art of the sound, masarap sa tenga, kawili-wili sa pandinig, kahali-halina sa kaluluwa.

O baka lang ang problema e nasa akin talaga, gaya nga nung pagkagising ko kaninang umaga, nagkakamot-kamot, naghihikab-hikab, naguunat-unat, pagharap ko sa salamin at pagkatitig sa aking sangkatauhan, ang nasambit ko na lang e, Isa kang malaking problema, kaya ang ginawa ko e natulog ulet ako, tinutulugan ko lang naman kasi ang mga problema...

But I digress (inakupow, di ko akalaing magawa kong gamitin ang kahindik-hindik na expression na 'to).

Balik tayo sa topic. Teka lang, ano ba topic natin ngayon?

Ah, wala?

Teka, sa totoo lang ha, paborito ko yang tula ni Boss Teo, kasama nyang naglalaro-laro sa kamalayan ko yung ibang tula gaya ng "Nais Kong Likumin ang Mga Alabok" ni J. Santiago (na tinransleyt nya ng pagkaganda-ganda sa Inggles - I wish the Ashes - kaya di ko magawang piliin noon kung anong bersyon ang mas kalugod-lugod); In Memoriam ni Pete Lacaba; tsaka Dagat-dagatan ni Edgar Atadero.

Makauwi kaya ng Pinas? Makapagsulat kaya ng tula?

Nangangatog ako.

Makakain na lang kaya?

Pista nga pala ngayon ng mga patay...

Mabuhay ang mga patay!